atypowa ocena: 7/10
Wspomnieniom własnych myśli z dawnej przeszłości towarzyszą zazwyczaj ciarki zażenowania. Nie różni się to zbyt wiele od oglądania w starych albumach naszych zdjęć sprzed lat. Zastanawiamy się jakim cudem mogliśmy się ubierać w ten sposób i być poważnie traktowanymi. Rzecz w tym, że wszyscy wyglądali wówczas na poły dziwnie, na poły zabawnie. Dlatego również to co w danym czasie mówiliśmy, czy też pisaliśmy, należy oceniać poprzez pryzmat kontekstu przeszłości. Pisałem przed laty bloga (gdyby to jednego!), a dziś wzdrygam się na myśl, że ktoś miałby czytać moje niedojrzałe wydumki, albo, co gorsza, zmuszałby mnie do tego, abym sam sięgnął po swoje teksty!
ODWAGA KONFRONTACJI Z SAMYM SOBĄ
Spotkała mnie jednak niedawno miła niespodzianka, gdy znajoma, z którą nie miałem kontaktu od wielu lat, przesłała mi zanotowaną myśl z jednej z moich dawnych wypowiedzi, którą przechowywała w pudełku zawierającym najróżniejsze skrawki przeszłości, które postanowiła zachować, gdy należały jeszcze do ówczesnej teraźniejszości. Okazuje się, że może nie wszystko, co mój umysł produkował w latach studenckich, zasługuje na spalenie (albo przynajmniej zapomnienie). Możliwe, że to właśnie jakieś tego typu zdarzenie natchnęło Thomasa Pynchona, by nie tylko sięgnąć po swoje pierwsze opowiadania, ale również wydać je w formie zbioru „Niepojętny uczeń”.
Wielu z nas z natury unika w swoim życiu konfrontacji, nawet jeśli mamy przeprowadzić ją sami ze sobą. Niekoniecznie łatwo jest zmierzyć się z młodszą wersją samego siebie. Czy odważylibyście się na taką kawę, sami ze sobą, sprzed kilkunastu lat? Jakich rad byście sobie udzielili? A może obawiacie się tego, co byście usłyszeli od młodszej wersji siebie, pełnej jeszcze idealizmu i marzeń? Zbiór Thomasa Pynchona skłonił mnie do tego typu refleksji, zanim jeszcze wczytałem się w konkretne opowiadania.
Czytaj dalej „Cenne przestrogi dla piszących / „Niepojętny uczeń”, Thomas Pynchon [ 118 | 2022 ]”
atypowy 